Produkcja klimatem zbliżona do takich dzieł, jak np. „Heavy Metal” lub „Dzika Planeta”, tyle że w wersji fabularnej. Rzecz prosta, twórcy „płacą trybut” bajdom spod znaku SW, także miłośnicy fantasy w hecnych kosmiczno-operowych dekoracjach znajdą tu wiele znajomych gadżetów, od „szperaczy”, poprzez antygrawitacyjne bryczki, hologramy, aż po naszpikowane elektroniką twarzowe garnki na głowę. Ponieważ scenariusz przewiduje rychły koniec cywilizacji, nie mogło się obyć bez „madmaxowej” nędzy i rozpaczy (scena, kiedy dziewucha śledzi bohatera ślepiąc w celownik giwery, to już klasyczny odtwórczy element podobnych widowisk. Wiadomo, Luke tak się zapatrzył w lornetę, że go podszedł Tusken, a w Mad Max 2 Kapitan obserwował przez lunetę napaść, gwałt i zabójstwo – tu też być musi). O tym, że mamy do czynienia z fantasy narratorka informuje już na wstępie z offu, tak więc nie powinno być rozczarowującego zaskoczenia, jeżeli ktoś się nabierze na filmwebową klasyfikację gatunkową. Jest grubo (SPOJLER): Ziemi zagraża tytułowy Czerwony Księżyc. Dlaczego? Bo tak. Skąd się wziął w US i jak jego obecność wpływa na orbity ciał niebieskich Układu? Nie wiadomo. Niefortunnie scenarzysta raczy widzów nadmiarowymi humoreskami, a to m.in. o tym, że CzK był dla Ziemian źródłem „luminy”, odpowiednika wysokoenergetycznego zajzajeru, którym zaprawiali swoje maszyny bohaterowie SW („Solo”). CzK się zdenerwował („miał dosyć” – cokolwiek to znaczy w odniesieniu do księżyca. Księżyce to naturalne satelity planet, a wokół jakiej planety orbitował CzK, nim nawiedził US?), że go grabią i (uwaga) „zmienił orbitę” i to tak, żeby zrobić złodziejom kuku. Prócz tego wygenerował „niezniszczalne pole magnetyczne”, a uratować Ziemię może „tylko jeden astronauta”, oczywiście detonując atomówki. Reszty łatwo się domyślić. Ponieważ Reno nie może już biegać po planie, gra zatroskanego ojca, co daje okazję do familijnych retrospekcji, „pogłębiających” psychologiczny portret postaci, a Czerwony Księżyc leci i zagraża. Do zbioru wtórności można jeszcze dorzucić uporczywie eksponowaną „bazową” spluwę z Fallouta, oraz modne przywoływanie nostalgii za latami 80. minionego stulecia – tu m.in. w preparowanych zawodzeniach Kim Wilde. No, to „Cambodia” i szlus, choć podobny efekt dramatyczny zapewniłyby również hity np. Sandry, Samanthy Fox lub Pet Shop Boys, ale nie można mieć wszystkiego.