Żuławski o miłości, w typowej dla siebie manierze: histerycznej, pachnącej teatralnością. Teatr zresztą odgrywa istotną rolę w całej historii, mamy tu bowiem aktorkę porno (Romy Schneider, grająca z egzaltacją, która, jak dla mnie, była nieco męcząca), która dostaje angaż... w scenicznej ekranizacji "Ryszarda III". Ekscentryczny to pomysł, kiepsko zresztą umotywowany dramaturgicznie. Co więcej, kiedy słychać jak bohaterka - dosłownie - duka swój tekst, to wprost krew zalewa, chyba do takiej profanacji tekstu Szekspira zdolny byłby się posunąć jedynie Baz Luhrmann. Sztuczność, jaką upodobał sobie twórca "Szamanki" zawsze działała mi na nerwy i w tym przypadku niestety jest bardzo podobnie. Zdarzają się tu momenty intrygujące, ciekawie zainscenizowane, ale bywa też, że oglądanie przychodzi z trudnością: przykładem mogą być sceny bójek, których pan Żuławski wystrzegać się winien jak ognia, gdyż po prostu nie umie ich realizować. Filmowane w ten sposób, jakby celowo chciano pokazać, że każdy cios był markowany, wywołują śmieszność pomieszaną z zażenowaniem. Na szczęście jest tutaj Kinski, który po prostu "wypełnia" sobą ekran i "kradnie" każdą scenę w jakiej się pojawi. Gdy w grę wchodzi jego obecność, zapominamy nawet o tym, że dialogi są do tego stopnia upozowane, że tracą jakikolwiek sens. Dziwny, nierówny film, który potrafi na równi zmęczyć, co zainspirować. Przede wszystkim dla miłośników twórczości polskiego reżysera, mimo wszystko.