Aż miło było sobie przypomnieć stary, dobry film jakim jest
''Nikita'' ,który jednocześnie ,poza ''Leonem
Zawodowcem'' czy ''Piątym elementem'' jest chyba
najlepszym w reżyserskim dorobku Luca Bessona.
Prawda jest taka, iż ten francuski scenarzysta, reżyser i
producent od 95 roku z sezonu na sezon tworzy na
papierze, kręci lub produkuje coraz to przeciętniejsze i
słabsze filmy. Gdzieś po drodze do obecnej chwili,
miewał jeszcze drobne przebłyski w postaci takich dzieł
jak ''Człowiek pies'', ''Uprowadzona'' czy ''Nie mów
nikomu'', ale prawdę mówiąc nawet te filmy są co
najwyżej dobre i nic poza tym. O całej reszcie ,którą
miałem okazję widzieć nie będę się nawet wypowiadał.
Jeżeli Luc przyczynił się jeszcze do czegoś na prawdę
godnego uwagi i poświęcenia czasu, to proszę piszcie.
Może się okaże ,że czegoś nie widziałem (bo akurat nie
wszystkie filmy przecież oglądałem gdzie Besson
odcisnął swoją obecność) i będę mile zaskoczony.
Teraz chwilę o historii Nikity.
Film zaczyna się niecodziennie. Błękitny obraz jaki
ukazuje się naszym oczom, przedstawia grupę ćpunów
na głodzie. Kolor ten, nakreśla ich obecny stan. Nagle
wszystko to niknie i zaczyna się jazda bez trzymanki.
Później jest już tylko ciekawiej i nietypowo. Wydawałoby
się, że wszystko to jest takie naciągane i banalne, ale
chyba niezupełnie do końca tak jest. Szczegółów nie
mam zamiaru zdradzać, bo prawdę mówiąc cały ten film
składa się z całej masy drobnych mankamentów. Sama
postać Nikity ,grana przez Anne Parillaud (wbrew
pozorom bardzo atrakcyjna aktorka) potrafi irytować i
nawet momentami drażnić. Lecz trzeba ją choć trochę
zrozumieć i postawić się w jej sytuacji. Jak my byśmy się
zachowali, gdybyśmy stanęli przed faktem dokonanym?
Gdyby ktoś nagle zmienił diametralnie nasze
dotychczasowe życie ,a my z nożem na gardle nie
mielibyśmy zupełnie żadnego wyboru? To kompletnie
niecodzienne.
Wracając do Nikity, to zachowaniem i wyglądem w ogóle
nie przypomina ona kobiety. Nauczona gorzkiego życia,
wciągnięta w wir zła ,narkotyków i chorego towarzystwa,
jest kimś innym niż powinna być. Inaczej ma się rzecz ,
gdy staje się Josephine. Nabiera uroku, pewności siebie,
odkrywa inną siebie, ale przecież i tak gra wbrew swojej
woli. Jej życie, ani przed ani po metamorfozie nie jest
normalne. Co zatem ktoś w takiej sytuacji może uczynić,
aby się ratować?
Thriller ten obfituje w całkiem ciekawe i niegłupie dialogi.
Rozmowy między Marco ,a Nikitą są fantastyczne. Pełne
ciepła i zrozumienia, a zarazem takie pachnące
niepewnością i tajemniczością. To duża zaleta obrazu.
Plusem jest również powolna ,ale szczegółowa
przemiana naszej bohaterki. Systematycznie, krok po
kroku pewnie do przodu. Na całe szczęście film ten nie
jest przeładowany chaotyczną i często niepotrzebną akcją,
jak to ma miejsce w podobnych produkcjach. Wszystko
rozłożone jest moim zdaniem miarowo. Zaletą jest także
ścieżka dźwiękowa Erica Serry. Przynajmniej w 80%
muzyka jest bardzo wstrzelona. Raz agresywna ,a innym
razem subtelna i klimatyczna. Nie zapominajmy ,że mamy
rok dziewięćdziesiąty.
Podsumowując całokształt, mamy do czynienia z na
prawdę dobrym i wciągającym thrillerem a elementami
sensacji. Postaci są fajnie nakreślone i posiadające
nietypowe osobowości. Dziś już nie tworzy się takich
filmów i to jest wielką współczesną chorobą kina. 7/10
bo zasługuje przynajmniej na tyle.
pozdrawiam